Archiwum miesiąca:luty 2014

Pastuchy nie pasterze

Ksiądz kardynał Stanisław Dziwisz powiedział: „Przyjmijcie mnie zatem jako ojca i pasterza tej cząstki Chrystusowej owczarni, którą stanowicie.” Jednak spora część Chrystusowej owczarni odmawia bezkrytycznego przyjmowania wszystkich słów jakie padają z ust pasterzy. Narzeka na to arcybiskup Sławoj Głódź, który twierdzi, że biskupi są często są źle rozumiani, ośmieszani, wyszydzani i oskarżani. Sama koncepcja pasterza i trzody jest w dzisiejszych czasach dość karkołomna. Zakłóca bowiem powszechnie dziś przyjętą zasadę równości ludzi. Wśród świeckich wobec prawa, a w Kościele, przed Bogiem. Stosunek stada wobec pasterza zakłada bezmyślne posłuszeństwo, które myślącym istotom ludzkim przychodzi coraz trudniej w miarę jak szerzy się ideologia praw człowieka i obywatela. Jednocześnie ktoś kto domaga się od wiernych tak bezwzględnego podporządkowania musi swój autorytet budować na mądrości, szlachetności i nieskazitelności. Tymczasem zatopieni w średniowiecznej doktrynie i prowincjonalnej mentalności pasterze coraz częściej plotą trzy po trzy, jak ów biskup, który zamiast potępić kapłana pedofila zaczął bronić pedofilii, zrzucając winę na ofiary. Jednocześnie narzucone przez doktrynę kapłanom powstrzymywanie popędu płciowego prowadzi do zachowań, które są bardzo mało nieskazitelne. Również szlachetność kapłanów i pasterzy pozostawia wiele do życzenia. Najdobitniej podkreśla to sam naczelny pasterz zasiadający na tronie Piotrowym Papież Franciszek: „Boli mnie, kiedy widzę księdza albo zakonnicę w najnowszym modelu samochodu. Ależ tak nie można! Kiedy wybierzecie jakiś piękny model, pomyślcie o dzieciach, które umierają z głodu. W tym świecie, w którym bogactwo wyrządza tyle zła, konieczne jest to, byśmy my, księża i zakonnice, byli konsekwentni w naszym ubóstwie”. Fakt, że kapłani, a nawet purpuraci podlegają publicznemu osądowi wydaje się arcybiskupowi Głodziowi przerażający. A przecież to jest jedyny sposób na naprawę Kościoła, który podobnie jak tuż przed reformacją oburza swoim rozpasaniem nie tylko świeckich, ale i większość owieczek. Od czasu kiedy nie można już za bluźnierstwo i obrazę Boga, Kościoła i jego sług palić dla przykładu bluźnierców na stosie, a i siła eks-komuniki działa jakby słabiej, ludzie Kościoła muszą dbać o swój wizerunek wymagając więcej od siebie.

Źródło
Opublikowano: 2014-02-14 12:32:11

Jestem czerwonym Polakiem

Polska jest problemem. Janusz Palikot nie chce Polski bo woli Europę. Młodzi nie chcą Polski i z niej wyjeżdżają bo nie stwarza im możliwości normalnego życia. Dla wielu inteligentnych ludzi patriotyzm kojarzy się z szaleństwem smoleńskim Jarosława Kaczyńskiego i Antoniego Macierewicza. Polska anarchistom kojarzy się z nacjonalizmem i ekscesami ONR-u i kiboli 11 listopada. Francuzi mają takie powiedzenie” Pijany jak Polak”. Ateiści i wolnomyśliciele kojarzą Polskę z paternalizmem kleru, przywilejami Kościoła, pedofilią księży; kobiety z dyskryminacją, prawosławni z przymusowym katoliczeniem. Dla wielu Polska to „obciach”. Dla innych krzyż do dźwigania. Jest też garstka pożytecznych idiotów, którzy cieszą się z każdej nowej fontanny wzniesionej na cześć władzy samorządowej, i wierzą, że Polska jest krajem sukcesu i skoku cywilizacyjnego.
„Naród” wyparł z języka politycznego i medialnego „społeczeństwo”. Nie jesteśmy już ludźmi, obywatelami, lecz Polakami i Polkami. Polką jest samotna matka, która się wstydzi bo nie może zapewnić dziecku najbardziej podstawowych rzeczy i Leszek Balcerowicz, który oponuje żeby jej dać przyzwoity zasiłek, piętnując takie żądanie jako „postawę roszczeniową”. Jesteśmy jednym narodem i to doskonale kamufluje konflikt interesów między elitą władzy i pieniądza, a ludem czyli zubożałą większością polskiego społeczeństwa.
A jednak nie umiem się wyprzeć tego całego bagażu tradycji, historii i wspólnej kultury. Cieszę się kiedy Kamil Stoch skacze najdalej. I kiedy potem grają w Soczi Mazurek Dąbrowskiego. Mam w sercu moją Polskę, której nie muszę się wstydzić jak Zaolzia i tajnych więzień CIA. To Polska antysemity Kolbego, który oddał życie za kogoś innego. Polska Korczaka, który kochał dzieci bardziej niż siebie samego i nie był katolikiem i Żyda Tuwima, który stworzył jedne z najpiękniejszych kart naszej poezji. Pamiętam czasy kiedy na Zachodzie noszono koszulki z napisem „To fascynujące być Polakiem”, bo miliony robotników upomniało się o swoje prawa do zrzeszania w związki zawodowe. Jestem Polakiem jak mój zmarły przyjaciel Jacek Kaczmarski, który śpiewał : „narody, narody, po diabła narody”, mimo że na obczyźnie dosłownie usychał z tęsknoty. I jak inny przyjaciel, Jacek Linde, lekarz, który wyemigrował do Izraela, ale zanim to uczynił napisał artykuł pod tytułem „Jeśli nie ludowa to czyja?”, kiedy nazwę PRL zamieniono na RP.
Zanim zostaliśmy jankeskimi najemnikami wysługującymi się żandarmowi świata w Afganistanie i Iraku, walczyliśmy na całym świecie za wolność „naszą i waszą”, bo droga do naszej wolności wiodła przez wyzwolenie innych. I do dziś na Haiti żyją ludzie o niebieskich oczach i polskich nazwiskach. Potomkowie żołnierzy ekspedycji karnej Napoleona, którzy przeszli na stronę zbuntowanych niewolników.
Moja Polska jest zadziorna, obcesowa i odważna jak Tadeusz Boy-Żeleński. Bystra i buntownicza jak Antoni Słonimski. Umie się z siebie śmiać kulturalnie jak w kabarecie Przybory i Wasowskiego w piosence „Już czas na sen”: „I niech ci się przyśnią pogodni zamożni Polacy. Że luźnym zdążają tramwajem, wytworną konfekcją okryci, i darzą uśmiechem się wzajem, i wszyscy do czysta wymyci, i wszyscy uczciwi od rana od morza po góry, aż hen.”
I kiedy mi ją prywatyzują, komercjalizują i pogrążają w wolnorynkowym schamieniu oglądam czarno-białe programy archiwalne TVP, w których jeszcze jesteśmy wszyscy razem, chodzimy do kina, do teatru i na dancingi. Podczas jednego z licznych protestów stary robotnik budowlany był przepędzany ze swoją flagą z kąta w kąt gdyż tu był teren spółki, tam kolei, a tam jeszcze inny prywatny. W końcu Henio zadał zniecierpliwiony bardzo istotne pytanie: „To gdzie jest ta Polska wreszcie?”
Jest na każdej blokadzie eksmisji, na ulicy Rewolucji 1905 roku w Łodzi gdzie dzieci chodzą do szkoły bez śniadania, jest na manifestacjach związkowych. Polska schroniła się w szeregach tych nielicznych organizacji społecznych, które wspierają biednych imigrantów, którzy tu trafiają z powodu represji lub po prostu biedy. I w piosence Kazika, który wykrzyczał: „Coście skurwysyny uczynili z tą krainą?”.
Warunkiem mojego patriotyzmu jest internacjonalizm i humanizm. Ojczyna nie potrzebuje fanatyków tylko ludzi mądrych i dobrych. A tacy nigdy nie sięgną po Zaolzie, po korzyści własne kosztem innych. Nie sprzedadzą praw człowieka za 15 milionów dolarów obcemu mocarstwu.
„Jestem Polakiem bo tak mi się podoba” powiedział Julian Tuwim, który w Polsce międzywojennej nie miał lekko. I miał rację, to jest wybór. I to bardzo trudny wybór.

Piotr Ikonowicz

Źródło
Opublikowano: 2014-02-14 10:17:46