Archiwum miesiąca:grudzień 2016

Piotr Ikonowicz:

Fidel Castro Ruz – pożegnanie bohatera

W tej nierównej walce znów Dawid – Kuba wygrał, a Goliat – USA przegrał. Fidel powiedział kiedyś, że umrze spokojnie, kiedy Stany Zjednoczone będą przeklęte. I stało się, wielki rewolucjonista i humanista zamknął oczy, gdy na czele USA stanął szaleniec Trump. Trudno chyba o gorszą klątwę.
Człowiek, którego CIA próbowała setki razy zgładzić jest jedną z najpopularniejszych postaci współczesnego świata, podczas gdy mocarstwo, z którym całe życie walczył jest powszechnie na świecie znienawidzone. Noam Chomsky tak pisał o Kubie Fidela Castro: „"Kuba ma 57 tysięcy lekarzy na 11 milionów ludzi. Dla porównania Republika Południowej Afryki ma 25 tysięcy na 40 milionów. Od początku programu wysyłania lekarzy za granicę (Algieria, 1963), Kuba wysłała do najbiedniejszych krajów trzeciego świata 51 820 lekarzy, dentystów, pielęgniarek i innych specjalistów opieki zdrowotnej. W zdecydowanej większości przypadków pomoc ta jest darmowa. W 1985 r. w krajach trzeciego świata pracowało 16 tysięcy kubańskich lekarzy, czyli dwukrotnie więcej niż z USA w ramach Peace Corps i AID. Do 1988 r. Kuba wysłała za granicę więcej specjalistów opieki medycznej niż jakikolwiek inny kraj i więcej niż Światowa Organizacja Zdrowia. W większości przypadków opieka zdrowotna świadczona przez kubańskich lekarzy jest bezpłatna, a sami lekarze żyją w warunkach, których lekarze z krajów zachodnich z reguły nie akceptują."
Kiedy więc słyszę, ze Donald Trump uczyni wszystko by „wyzwolić” naród kubański obawiam się, że spróbuje „uwolnić” Kubańczyków od darmowej opieki medycznej na wysokim poziomie, znakomitego systemu edukacyjnego, który sprawia, że dzieci kubańskich emigrantów w USA są przenoszone dwie, trzy klasy wyżej, od bezpieczeństwa socjalnego i poczucia równości, które czyni społeczeństwo kubańskie tak wyjątkowym.
Już raz Kuba i panujący tam system oparty na równości były narażone na upadek. Kiedy zniknął blok wschodni i ZSRR, w objętym kilkudziesięcioletnia blokadą gospodarcza kraju pozbawionym już wsparcia ze Wschodu zaczęło się niedożywienie i wielki kryzys. Zdarzyło się nawet, że w starej Hawanie wybuchły zamieszki z powodu braków w zaopatrzeniu w żywność. I wtedy Fidel człowiek już w podeszłym wieku wszedł między rzucający kamieniami tłum i przemówił. Raz jeszcze jego odwaga, szczerość i miłość do rodaków zwyciężyła nad desperacją i brakiem wiary. Mieszkańcy Hawany uznali, że dla tego, co już osiągnęli warto zacisnąć zęby i trwać. Bo w sąsiednim Haiti, Dominikanie, Meksyku i pozostałych krajach Ameryki Łacińskiej życie jest piekłem, nędza i wykluczenie społeczne regułą, tak jak widok bosych, głodnych dzieci na ulicach.
Fidel Castro Ruz jest nie tylko symbolem postępu społecznego i sprawiedliwości, podmiotowości ludzi, którzy nie muszą czapkować bogaczom i właścicielom, Fidel to symbol kubańskiej dumy narodowej, patriotyzmu. Symbolem kubańskiej rewolucji jest flaga kubańska. Pod tą flagą Kubańczycy stawiali bohatersko opór największemu na świecie imperialiście i agresorowi – Stanom Zjednoczonym.
Teraz jednak czeka Kubę nowe wyzwanie. Kiedy nie ma już człowieka, który ich spajał, kiedy wszystko zmierza do odblokowania wyspy, przyszedł czas wyboru własnej drogi. Bo nie będzie już Kuba oblężoną twierdzą, w której musiały panować warunku właściwe dla walczącej o wolność armii. Czy głosując w wolnych wyborach ludzie zagłosują za staniem się jeszcze jednym półkolonialnym krajem Trzeciego Świata? Czy dołączą do wolnorynkowego wyścigu szczurów, w którym większość przegrywa a tylko garstka sprzedawczyków wysługujących się obcym opływa w dostatki? Czy zechcą za „wolność” proponowaną przez Trumpa zapłacić cenę bosych dzieci, prostytucji dziecięcej, narkomanii, bezdomności i bezrobocia tak powszechnych w Hondurasie, Salwadorze, i innych krajach Ameryki Środkowej? Mam nadzieję, że nie. Wierzę, ze duża część spuścizny castrowskiej rewolucji przetrwa. Moje przekonanie opieram na znajomości Kubańczyków, którzy mają sto razy bardziej rozwinięte więzi społeczne niż współcześni Polacy. Kiedy z moim kolegą mieszkającym w Polsce Kubańczykiem wspominaliśmy Fidela, opowiedział mi o staruszce, która konając w szpitalu wzywała pomocy, a inni chorzy, żeby tego nie słyszeć po prostu pogłośnili telewizor. Na Kubie nikt nie umiera sam obok obojętnych rodaków. I tak też umarł Fidel Castro, otoczony miłością Kubańczyków.

Piotr Ikonowicz

Źródło
Opublikowano: 2016-12-02 23:11:50

Piotr Ikonowicz:

Źródło
Opublikowano: 2016-12-02 23:08:43

Piotr Ikonowicz:

W pogoni za nieuchwytnym prezesem

Umówiłem się już kilkanaście razy z prezesem Spółdzielni Wolska Żelazną Bramą panem Andrzejem Cholewą, ale on ciągle w ostatniej chwili odwołuje spotkanie, albo udaje, że go nie ma. Obiecał coś Kasi Tylko w związku z mieszkaniem (na piśmie), a teraz unika kontaktu. Wkrótce wybierzemy się do Pana Prezesa większą grupą i nie wyjdziemy aż nie załatwimy!

Źródło
Opublikowano: 2016-12-02 11:04:50

Piotr Ikonowicz:

W obronie kobiet

Sąd apelacyjny znacznie złagodził wyrok w sprawie karnej prowadzonej przeciwko mnie z oskarżenia prywatnego doktora Bogdana Chazana. Nie muszę go już przepraszać, cofnięto zakaz rozpowszechniania mojego felietonu pod tytułem „Chazan, wcielenie szatana”, nie jestem już skazany na 3 miesiące więzienia w zawieszeniu na 2 lata. Sąd skazał mnie „jedynie” na pokrycie kosztów procesu i zapłacenie na skarb państwa grzywny w wysokości 5000 zł. To istotny postęp. W składzie sędziowskim zasiadały trzy kobiety, a ja broniłem się wyjaśniając, że korzystałem z przysługującej mi wolności słowa by bronić kobiet przed typami takimi jak Bogdan Chazan. Wierzę, że na wyroku w istotny sposób mógł zaważyć „czarny protest”. Sąd w pierwszej instancji nakazał mi wpłacenie nawiązki w wysokości 5000 zł. na konto stowarzyszenia Ordo Iuris, które nie tylko reprezentowało Chazana w procesie, ale i wniosło do Sejmu projekt ustawy przewidujący karanie kobiet więzieniem za aborcję. Zasiadające w składzie sądu kobiety zostały o tych okolicznościach przeze mnie poinformowane. Zrozumiały i pozwoliły mi na ten cel nie wpłacać, kiedy poprosiłem, żeby w przypadku grzywny pieniądze mogły być wpłacone na jakiś cel „społecznie użyteczny”.
Nie mam tych pięciu tysięcy. Nie mam też kilku tysięcy na opłacenie adwokata z Ordo Iuris o wyglądzie charakterystycznym dla ludzi z pierwszego szeregu Marszu Niepodległości. Wiele osób proponowało mi, że za mnie zapłacą, że się złożą. Niestety w Polsce wciąż obowiązuje wprowadzony w stanie wojennym i wymierzony w opozycję demokratyczną przepis, że nie można zapłacić grzywny za inną osobę. Z kolei, jeśli nie zapłacę trafię na 100 dni do więzienia. Jest lepiej, ale jeszcze nie jest dobrze.

Źródło
Opublikowano: 2016-12-02 09:36:00