Archiwum miesiąca:październik 2018

Niewiele było w życiu moim bliższych tête-à-tête z kościołem katolickim. Ateistką chyba musiałam się urodzić, bo nie przypominam sobie – nawet w dzieciństwie zamierzchłym – żadnych przebłysków wiary. Było ich na tyle, tych spotkań z wiarą, niewiele, że da się je wylistować w jednym poście. O, proszę.
> Klasa trzecia szkoły podstawowej: katechetka, pani Roszak, opowiada nam, że tylko próżne kobiety się malują. Puder swój kolor cielisty zawdzięcza płodom wyabortowanych przemielonych w niego dzieci.
> Klasa czwarta: katechetka krzyczy na mnie, że jestem za mała, żeby patrzeć na mężczyzn i się nimi podniecać. W owym momencie nie wiem, co to jest podniecać się, nie wiem też, o jakich mężczyzn może chodzić. Ta sama katechetka kilka lat później uderzyła ucznia i odeszła ze szkoły.
> Ale nim odeszła, zdążyła zorganizować nam jeszcze rekolekcje.
– Nie wiem, czy nie jesteście za mali – mówiła ze smutkiem tuż przed wydarzeniem, które miało zmienić moje życie.
Nigdy, przenigdy tego nie zapomnę: mam 9 lat, rzecz dzieje się w salce kościoła pw. NMP na poznańskim Świerczewie, mrocznych jego kazamatach.
Przed zgromadzonymi ośmioma klasami czwartymi siedzi na krześle łkająca, biała jak zmięte prześcieradło kobieta. Kilka tygodni wcześniej na białaczkę umarł jej syn w naszym wieku. Ze szczegółami opowiada nam jak słabł, o wybroczynach, o odleżynach, o woli życia, rozpaczy i o śmierci.
Mam 9 lat i robi mi się słabo, po raz pierwszy w życiu odczuwam objawy, których nagłego wystąpienia nie rozumiem, a które utrzymują się do dziś. W marcu roku pańskiego 1995 dowiaduję się, że umrę i dostaję nerwicy.
Tej nocy po raz pierwszy w moim niedługim życiu wyobrażam sobie nicość, noc przeradza się w setki nocy. Lata mijają, mam 10, 11, 12, 13 lat i co noc boję się tego samego. Rodzice nie wiedzą, że kiedy nie chcę iść spać, nie czynię tego z niesubordynacji, ale z panicznego strachu. Nie mówię im prawdy, bo ta sama katechetka kazała nam nie martwić rodziców lękami egzystencjalnymi.
Ale zostawmy to, bo potem było już tylko weselej.
> Liceum, klasa matematyczno-fizyczna, garść dziewcząt, 20+ chłopców i ksiądz Piotrowski, który dziewcząt szczerze niecierpiał i upokarzał nas przy każdej okazji uświadamiając, gdzie jest nasze miejsce. Tak, przy garach. Gdzieś w 2. klasie LO mama wspaniałomyślnie wypisuje mi zwolnienie z tych wielce rozwijających godzin rozwoju duchowego.
> Byłabym zapomniała: czy wspominałam już, że mojego liceum – poznańskiego VIII LO – już nie ma w starej siedzibie, bo kościół ją "odzyskał"? Choć nigdy wcześniej do niego nie należała.
> Dorzuciłabym jeszcze wszystkie osoby wierzące w otoczeniu uświadamiające mnie, że będąc ateistką nie posiadam systemu wartości. Niestety żadna z nich nie potrafiła wskazać konkretów, których mi brakuje.
> Na zakończenie: apostazja. Nieudana, dodajmy. Ksiądz mówi mi, że nie zna takiego słowa, że jak, apo, co, apostazja? Robi groźną minę, sapie, pierwszy raz "spotyka się z kimś takim jak ja", "jest zażenowany i wstrząśnięty moją postawą" oraz "musi zapytać biskupa co się z takimi jak ja robi". Wyprasza mnie z biura, potem mnoży przeszkody formalne, w końcu to ja daję za wygraną. Wciąż więc figuruje w ichnim rejestrze.
To koniec moich wspomnień związanych z kościołem.
Mimo to gdyby przemocą usiłowano zamknąć jakikolwiek kościół czy katolicki periodyk, byłabym jedną z pierwszych, która głośno by protestowała. Każdy ma prawo wierzyć, w co chce, nawet jeśli jego wiara wydaje mi się naiwna, nawet jeśli nie rozumiem, co daje mu kościół.
Z tego samego względu nie wypowiadam się w sprawach kościoła: mam to szczęście, że – dzięki otoczeniu i znajomym – nie ma on na moje życie większego wpływu. Jako niewierząca nie czuję się uprawniona do mędrkowania, czy kościół powinien się otworzyć, zmienić, czy zamknąć. Niech robią, co chcą, o ile nie wkraczają w kompetencje państwa.
Ale gdyby jakimś cudem kościół był ciekaw, dlaczego nigdy mnie do siebie nie przekonał, to mogę podsumować to tak: jak ktoś jest dla ciebie ustawicznie niemiły, to się z nim nie kolegujesz. Przedstawiciele kościóła ani razu nie tyle nie zachowali się wobec mnie mile, co zwyczajnie przywoicie.

Źródło
Opublikowano: 2018-10-08 20:05:53