Łukasz Najder:


Czy pod koniec czerwca wydamy nową książkę Konstantego Usenki? Otóż tak.

„Rap rapem, ale najważniejsze nad Wołgą zawsze i tak były i są dyskoteki. Każda z republik etnicznych ma swoją prężnie rozwiniętą scenę disco i fabrykę przebojów. W Czeboksarach, stolicy Czuwaszji, do dziś rządzą nuta italo disco, plerezy i podwieszane keyboardy – jak z przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, skrzyżowanie Mirażu z wczesnym Łaskawym majem. Największą gwiazdą tego nurtu są Apielsinowyje Malcziki (Pomarańczowi Chłopcy). Eurodance w języku czuwaskim jest inny, ma w sobie coś bardzo tęsknego połączonego z mocnym bitem. W maryjskiej Joszkar-Ole disco też jest tęskne, ale ma też melodie pentatoniczne i charakterystyczne synkopowane akcenty, które wzięły się z maryjskich potupajek. W brzmieniach syntezatorów królują tu różnego rodzaju dzwonki i dzwoneczki, czasem kojarzące się z kolędami dla dzieci, a czasem mroczne i gotyckie jak z płyt Dead Can Dance. Dyskotekowa nuta w miastach i wsiach Tatarstanu jest bardzo zróżnicowana – od szaleńczego tempa ludowych przyśpiewek ze święta Sabantuj do wypasionych produkcji, w których styl tureckiej estrady miesza się z rosyjskim MTV. Tatarskojęzyczne disco podąża za trendami, próbuje być młodzieżowe, klubowe i cool. We wszystkich tych miejscach regularnie odbywają się plenerowe imprezy z cyklu Diskoteka-80 z udziałem większości włoskich, niemieckich i szwedzkich gwiazd gatunku. Albo Diskoteka-90 z Ace of Base, Captain Jackiem, Aquą czy Mo-Do. Sandra, Sabrina, Samantha Fox i wszystkie projekty Dietera Bohlena (od Modern Talking po C. C. Catch) najwięcej zarabiają dziś na trasach po miastach głubinki Federacji. I oczywiście na korporatywach Gazpromu, Łukoila i innych gigantów. Ludzie szczególnie uwielbiają tu retrodisco i nieustannie chcą się przy nim bawić. To niezniszczalny wehikuł czasu”.


Źródło
Opublikowano: 2021-06-04 12:20:03