Łukasz Najder:
„Kosmiczny pogrzeb. Pomyślał o smugach kondensacyjnych nad oceanem, w tamten błękitny dzień – przed dwoma laty, jeśli go pamięć nie myli: o tym, jak silniki pomocnicze rozdzieliły się, zawieszając w nieruchomym powietrzu straszliwe <V> z pary odlotowej. Przez pewien czas litera trwała nienaruszona, a astronauci spadli co prawda do morza, lecz zarazem wisieli na niebie, pogrzebani w stężałym dymie, on zaś leżał w bezsenną noc, widział to głębokie, atlantyckie niebo i myślał sobie, że ich śmierć była lotna i czysta, taka wzniosła: przemiana udręczonego ciała w opar i ogień, którą wysoko ponad światem obwieścił monogram <V>, znak zwycięstwa.
Nie był pewien, czy ludzie chcą to widzieć. Czy chcą widzieć zawodność urządzeń i ludzkie cierpienie. Ale piękno, podniosła wiara zawarta w przestrzeni – jakże takie cnoty mogły się łączyć ze śmiercią. Siedem osób, mężczyźni i kobiety. Ich piękno i nasze, objawione w nieudanej misji z wyrazistością, z jaką nie widzieliśmy go w setkach triumfów. Apoteoza. Tak, zyskali rangę boską, w tych łabędzich pasmach przemienieni w jedyny rodzaj bogów, przed jakimi gotów był się skłonić, poetycznych i ulotnych. Przeżył to głębiej niż pierwszy spacer po Księżycu. Owszem, wtedy też był poruszony, ale tamta przygoda miała w sobie coś z walkie-talkie, wszystko odrealnione, ruchy jakby skomputeryzowane, więc nigdy nie zdołał uznać za kompletną bzdurę podejrzeń starej, sparanoizowanej elity – posiwiałych Gurkhów z korpusu, którzy twierdzili, że całą imprezę zainscenizowano na jakimś ranczo w Las Vegas”.
Don DeLillo „Podziemia” (przeł. M. Kłobukowski)
zalecam:
Źródło
Opublikowano: 2020-09-18 20:02:46
