Archiwum kategorii:Magdalena Okraska

Facet w ogóle antycypował trend szczepienny i wyprzedził epokę, jak się dziś okazuje.

Z cyklu „zaczepki barowe”.

Ja o 22 do barmanki: Dobry wieczór, poproszę dwa wściekłe psy.
Facet siedzący przy barze: Słyszałem, że są szczepione.

(Punkt dla niego, roześmiałam się).

Nadal bardzo lubię listopad.

Coś na tych polskich peryferiach peryferii dzisiaj miło. Kierowca, który prawie przejechał mi po stopach na przejściu dla pieszych, otworzył okno i mnie przeprosił, zamiast dodać gazu, choć nawiało mu śniegu do środka.

Idę po bułki, a listopadowa chlapa tworzy na asfalcie misterne, błyszczące, nie-do-podrobienia ręką ludzką wzory. Na rogu obok ciastkarni Bajka, która trwa sobie w prl-owskim sznycie, choć od trzydziestu lat jest niemodna, stoją dwie kobiety w burych kurtkach i czarnych włóczkowych czapkach, bo to już ta pora.

Kiedyś było jakieś lato.

Zawiercie, basen miejski pod gołym niebem, tuż obok tzw. Dzielnicy Cudów, którą, jak lubią podkreślać zawiercianie mogący sobie pozwolić na wizyty w aquaparku w Łazach, zamieszkuje „patola”.

Dzieci i młodzież mają wstęp za darmo, więc pływają, skaczą ze słupków, szaleją.

Na popękanych płytach przetykanych trawą kłóci się ostro grupka dziewczyn w wieku 12-15 lat. Piszczą, krzyczą, obrzucają się kurwami, prawie wpychają do wody.

Po dwóch latach nadal aktualne.

Trzaskowski czytał po francusku autora, o którym ja nie słyszałam nawet po polsku (zatem memy mają jednak jakaś funkcję edukacyjną), Engelking w Wyborczej przeprowadza analizę całej sytuacji, a jest to analiza głęboka jak talerz do drugiego dania, gdy tymczasem na stacji Dąbrowa Pogoria kobieta krzyczy do faceta 'Po robocie, po robocie wypijesz, teraz nie, po robocie!’.
I tu przynajmniej przekaz jest prosty, a problem konkretny.
Na obiad zjem ruskie z cebulką.

Z cyklu „moje anegdoty z czasów łódzkich”.

Łódź, zimno, południe, zapalniczka nie zapala, po wielu próbach z na wpół umarłym papierosem podchodzę do okienka kiosku na targowisku przy Zielonej.

Ja: Poproszę jakąś porządniejszą zapalniczkę.
Kioskarka: To Bic, pali jak szatan, trzy miesiące. Trzy sześćdziesiąt dziewięć.
Baba w futerku za mną: I po co to palić, nie szkoda takiej urody? „Kurier” poproszę.
Kioskarka: I po co to wszystkiego sobie odmawiać?
Baba: Nie lepiej zjeść coś słodkiego?
Ja: Lubię i palić, i zjeść.
Baba chwyta „Kurier” i odchodzi, kręcąc głową nad samobójczyniami.
Kioskarka: I widzi pani, jaka mądra? Jak krytykuje? A sama JAKA WYSUSZONA!

Trzy lata temu.

Chorzów, wesoły taksówkarz, lat 70.:

– Dzień dobry, piękne włosy! Na Zeromskiego? Zartuje pani, ja tam mieszkam! Klimatyzację włączyć? Ja już dziesięć lat na emeryturze i żona mnie wypycha do pracy, „idź, idź do taksówki”, a sama na poduszce w oknie leży, obok niej dwa koty, i do pracy ani trochę chętna, choć jej mówię „to ty idź na deptaku ulotki rozdaj, spacerkiem się przejdziesz, zarobisz dla wnuków”. Wnuków, proszę pani, mam dwóch. Jeden siedem lat, drugi już czternaście i cały czas tylko komputer, komputer. Zabiorę ich na Pogorię, lody kupię, ryby połowimy, bo piękna pogoda. Pani z Zawiercia? Mam tam mechanika. Uczciwy. A ta moja żona to już dawno amorami się nie interesuje. Czasem mnie najdzie i ją chwycę, to krzyczy: a idź ode mnie, ty stary oblechu, ty dziadu! 42 lata człowiek był wierny jednej, taki głupi był. Pani mężatka? O, tu zaparkuję, trochę z boku, żeby mnie z okna nie widziała. Piętnaście złotych. I niech pani nic nie robi z tymi włosami, takie są piękne!

Trend na hygge się trochę zestarzał, ale dobry diss nigdy się nie starzeje.
Dania jest chyba passe, teraz Szwecja, fika, lagom, grunt, żeby było „skandynawsko”, żeby zaprzeczyć estetyce własnej kultury, żeby cały świat wyglądał jak sztokholmski instagram.

Istnieje już nawet bistro o nazwie Hygge.

Wiem, że krytyka tego, za przeproszeniem, nurtu, prowadzona z klasowego punktu widzenia, już się przetoczyła przez media społecznościowe i media oficjalne, więc powiem tyle, że naprawdę nie musimy łykać wszystkiego jak pelikany, a zapalenie sobie świeczki nie robi z nas Duńczyka czy Szweda. Duńczyk mniej pracuje. Duńczyk ma wystarczające środki na „otoczenie się tylko pięknymi przedmiotami” i zapewnienie sobie tzw. quality time, których to możliwości Polak często w swoim M-4 z babcią za ścianą, pomiędzy fuchą a zakupami, nie ma wcale. Tylko społeczności, które mają wiele, rezygnują (pozornie) z posiadania na rzecz wychwalanej prostoty. Ci, którzy… Więcej

Sześć lat temu, jak widać, upał był podobny.

„Gdybym ja była słoneczkiem na niebie”…to bym, kurwa, choć na chwilę zaszła.

Kiedyś mieszkałam w Legionowie, więc czasem musiałam być w Warszawie i czasem o tym byciu pisałam.

Siedzę na przystanku Adampolska czekając na 147 do Wschodniego. Obok pod wiatą trójka hipsterów najgorszej maści – dziewczyna z kokiem, w bluzce w róże i złotych butach na gołe stopy oraz dwóch brodatych facetów w kapeluszach, koszulach dżinsowych z podwiniętymi rękawami i z septum w nosie. Trzymają drewniane urządzenia do gotowania na parze i jedzą z nich gorące tybetańskie pierożki. Pałeczkami.
Dziewczyna zaczyna puszczać bańki ze specjalnego urządzenia. Odlatują na wszystkie strony, a jedna z nich, wielka i błyszcząca, zatrzymuje się przed moją twarzą i nie pęka. Przez bańkę widzę stojącego na skraju chodnika typowego mieszkańca prawego brzegu Wisły, w nieświeżej polówce, z siatką na zakupy. Co chwilę upadają mu papierosy i zapalniczka. Podnosi je w niezgrabnych przysiadach, by zaraz upuścić.
– Każdy ogarnia rzeczywistość sercem – mówi dziewczyna, przysięgam, że to mówi, i śmieje się głośno.
Wtedy wstaję, szybkim ruchem ręki niszczę wszystkie bańki i wsiadam do autobusu.

Mieszkało się w 2014 w Legionowie.

Słucham, jak uczennica przez dwadzieścia minut rozwodzi się – po polsku – nad postępowaniem spadkowym po dziadku i swoją wizytą u ginekologa, podczas gdy cienka strużka potu spływa spod włosów (w taki upał są jak wełniana czapka) wzdłuż kręgosłupa i niżej.
Koło dworca rześcy panowie o hebanowych klatkach piersiowych stawiają nowomodne park & ride („Widzi pani, my już zdjęliśmy koszulki, pani kiedy zdejmie?” zagaja najodważniejszy, a reszta odciąga go okrzykami „Waldek, przerwa jest!”).
Czereśnie po 18 zeta kilo, rozbój w biały dzień.