Lewicowy przegląd

Ostanie kilka dni dało dobrą odpowiedź na pytanie, czemu młoda lewica nie idzie z SLD. Nie wiem jak wy, ale ja na przykład nie chciałbym teraz świecić oczami za kandydata, który publicznie nazywa konkurentów „zgniłymi zielonymi chu…ami”, a koleżance każde „wypier…alać z takimi słowami”. Tak samo jak nie chciałbym tłumaczyć się za Leszka Millera, który co tydzień szczuje na uchodźców, który chce za swoją wnuczkę decydować o jej orientacji seksualnej, który uważa, że osoby biseksualne nie są normalne. Prawdę mówiąc, tak samo nie mam ochoty wyjaśniać zachowania Magdaleny Środy, która tyle dni biegała po dachach rozrzucają ulotki, że wszystko jej się poplątało i walkę o prawa pracownicze utożsamiła z bolszewizmem. Albo Jana Hartmana, któremu marzy się likwidacja szkolnictwa i utrwalanie podziałów klasowych. Nie mówiąc już o Balcerowiczu, Maziarskim, Gadomskim – ludziach, którzy regularnie plują na lewicę i dużą część społeczeństwa.

Nie chcę tego robić, bo traktuję walkę o demokrację poważnie, a nie jako hasełko, dzięki któremu można porobić z siebie męczennika na facebooku między kolejnymi wypadami na Maderę. Jakub Majmurek napisał ciekawy tekst o tym, że liberalne centrum wreszcie poczuło na własnej skórze, jak to jest być wykluczanym w swoim kraju – jak to jest być bezsilnym i poniżanym. Lewica zaś powinna powstrzymać się przed tryumfalnym „Dobrze wam tak, wreszcie wiecie, jakie to uczucie” i wspólnie z liberałami zacząć budowanie nowej demokracji.

Mam z tą propozycją jeden problem. Opiera się ona na nierealistycznej przesłance, że nasi fundamentaliści rynkowi chcą budować nową demokrację. Że w końcu zrozumieli, co to wykluczenie, niesprawiedliwość i nierówności. Przez ostanie trzy lata nie widziałem niczego, co potwierdzałoby to przypuszczenie. Ci ludzie byli i nadal są święcie przekonani, że Komorowski przegrał, bo rozpętano przeciw niemu falę nienawiści, PiS doszedł do władzy przez Zandberga, a protesty są nieskuteczne, bo lud nie ceni wolności i dał się przekupić za 500 plus. Nadal wielbią Leszka Balcerowicza. Nadal uważają, że jakikolwiek prospołeczny pomysł to głupota, populizm i PRL. Jest nawet gorzej, bo otwarli swoje szeregi na osoby pokroju Giertycha. Na zasadzie „wróg PiS-u jest naszym przyjacielem”.

Należę do grona ludzi, którzy obawiają się tego, że PiS będzie krok po kroku rozmontowywał prawne podstawy demokracji. Już zaczął. Że będzie coraz bardziej gmerał przy ordynacji wyborczej. To też już jest. Że jest gotów pielęgnować najgorsze nacjonalistyczne i ksenofobiczne szajby. Ten proces również trwa. Ale jak u licha dogadywać się z ludźmi, którzy mieli w rękach wszystkie karty – władzę, silne media, narzędzia zmiany społecznej – i nie dość, że nie wykorzystali ich, to jeszcze są święcie przekonani o własnej nieomylności i prowadzą kampanię poniżania lewicy. Nie wierzę w żaden kompromis. Nie wierzę w układ „teraz razem walczymy o demokrację, a potem wprowadzimy pakiet społecznych reform”. Nie z tymi ludźmi. Wierzę natomiast w mądrość naszego społeczeństwa. W to, że zostawią w końcu nasze opozycyjne gwiazdy na ich dachach, w ich alkoholowym upojeniu, z ich mrzonkami o neoliberalnej utopi. Albo będziemy walczyli o demokrację, która nie powieli błędów przeszłości – która uwzględni potrzeby kobiet, pracowników, społeczności LGBT, ubogich, młodych na śmieciówkach – albo nie będziemy mieli jej wcale.

Źródło
Opublikowano: 2018-07-26 10:35:59