Uczyńmy 2022 Rokiem Kobiet!



SUBSKRYBUJ nas na YouTube!

DOŁĄCZ do Razem ? http://partiarazem.pl/dolacz/

Bądź na BIEŻĄCO ? http://partiarazem.pl/zamow-newsletter/

Śledź nas:
FB ? https://www.facebook.com/partiarazem
Instagram ? https://www.instagram.com/partiarazem/
Twitter ? https://twitter.com/partiarazem
TikTok ? https://www.tiktok.com/@partiarazem

Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj nas, bo możemy więcej!
Wpłać darowiznę na naszą działalność:

Nr konta: 41 1240 1037 1111 0010 6408 8296
Nazwa: LEWICA RAZEM

Uwaga: polskie prawo zezwala partiom politycznym przyjmować darowizny przychodzące wyłącznie z kont krajowych i wyłącznie od osób fizycznych. maksymalna łączna wysokość wpłat od jednej osoby w roku kalendarzowym nie może przekraczać 31500 zł.

Źródło
Opublikowano: 2021-06-14 15:19:22

18 lat temu zmarła Lidia Ciołkosz – najdłużej żyjąca członkini władz przedwojenn

Maciej Konieczny:

18 lat temu zmarła Lidia Ciołkosz – najdłużej żyjąca członkini władz przedwojennej Polskiej Partii Socjalistycznej i nestorka polskiego socjalizmu demokratycznego.

Przyszła na świat w Tomaszowie Mazowieckim w 1902 r., ale dzieciństwo spędziła w Łodzi. Po latach wspominała: “nędza ludzka była widoczna tak, że nawet dzieci to rozumiały”. Już w dzieciństwie angażowała się społecznie pomagając matce w stowarzyszeniu “Kropla Mleka”, organizacji, która za darmo rozdawała najbiedniejszym dzieciom mleko. Ze względu na żydowskie korzenie nie przyjęto jej do ZHP, wstąpiła więc do Drużyn Harcerskich im. Tadeusza Kościuszki, lewicowej organizacji harcerskiej, która przyjmowała wszystkie dzieci bez względu na pochodzenie.

W 1920 r. przeniosła się do Krakowa, gdzie studiowała polonistykę i historię. W tym samym roku wstąpiła do PPS. Członkinią tej partii pozostała przez 82 lata – aż do śmierci. Była jedną z najważniejszych działaczek Sekcji Akademickiej, Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Poświęciła się przede wszystkim działalności edukacyjnej i pracy u podstaw. W Sekcji Akademickiej PPS poznała też Adama Ciołkosza, weterana wojny polsko-bolszewickiej i działacza PPS. W 1925 r. wzięli ślub, a ich drogi życiowe i polityczne miały już na zawsze pozostać związane.

Krótko po przewrocie majowym Ciołkoszowa wraz z mężem (od 1928 r. posłem na Sejm) i większością PPS znalazła się w opozycji do rządów Piłsudskiego i sanacji. Do “wielkiej polityki” Lidia wchodzi w 1930 r., kiedy po internowaniu w twierdzy brzeskiej przywódców Centrolewu (w tym Adama) staje na czele małopolskich struktur PPS. W tym samym roku prowadzi w imieniu męża kampanię wyborczą. Chociaż Adam w dalszym ciągu przebywa w więzieniu, lista którą otwiera, uzyskuje w Tarnowie rekordowe 65 tysięcy głosów i Ciołkosz zostaje ponownie wybrany na posła.

Po zwolnieniu Adama z więzienia Ciołkoszowie dalej aktywnie działali w PPS. Lidia została członkinią Rady Naczelnej partii, a w 1936 r. stanęli na czele wielkiego strajku w Krakowie. Podczas pacyfikacji protestu policja otworzyła ogień w fabryce “Semperit”. Zginęło osiem osób, kilkadziesiąt zostało rannych. Po pogrzebie ofiar Lidia stanęła na czele Komitetu Opieki i Pomocy dla ofiar “Semperitu”. Na tego typu komitetach będzie w latach siedemdziesiątych wzorowana działalność KOR-u.

Po wybuchu wojny Ciołkoszowie przedostali się przez Lwów i Skandynawię do Francji, a potem do Wielkiej Brytanii. W Londynie Adam został członkiem Rady Narodowej (emigracyjnej namiastki parlamentu), a Lidia członkinią Sekcji Zagranicznej PPS. Oboje konsekwentnie domagają się udziału we władzach emigracyjnych dla mniejszości narodowych: Żydów, Ukraińców i Białorusinów. Niestety, bezskutecznie.

W 1945 r. Ciołkoszowie nie zdecydowali się na powrót do Polski i dołączenie do koncesjonowanej przez komunistów PPS. Adam już nigdy nie wrócił do kraju, Lidia przyjechała dopiero po 1989 r. Ciołkoszowie wybrali emigrację przede wszystkim ze względu na nieufność do nowych władz oraz głęboko zakorzeniony antykomunizm. Przed wojną obydwoje ostro sprzeciwiali się jakiejkolwiek współpracy PPS z KPP i krytykowali komunistów z lewicowych pozycji. Dla nich idea socjalistyczna była nierozerwalnie połączona z demokracją. W słuszności podjętej decyzji utwierdziło ich aresztowanie i śmierć w komunistycznym więzieniu Kazimierza Pużaka, bliskiego przyjaciela i jednego przywódców PPS.

Na emigracji oboje poświęcili się działalności politycznej, publicystycznej i naukowej, byli członkami władz emigracyjnej PPS, ich teksty pojawiały się regularnie w audycjach radia Wolna Europa. Opublikowali też dwa tomy (z pięciu planowanych) monumentalnego dzieła “Zarys historii polskiego socjalizmu”. Lidia opracowała również słynny wywiad Czesława Miłosza z Aleksandrem Watem opublikowany jako “Mój wiek XX”.

Po śmierci Adama Lidia została nieformalną kustoszką pamięci o przedwojennej Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1990 r. została też dożywotnio Honorową Przewodniczącą odrodzonej PPS. Zmarła w Londynie 9 czerwca 2002 r., kilkanaście dni przed setnymi urodzinami.

Lidia Ciołkosz przez całe, długie życie opowiadała się jednoznacznie za demokracją i sprawiedliwością społeczną. Nawet jeżeli było to w kontrze do przekonań większości. Jak pisał we wspomnieniowym tekście w “Gazecie Wyborczej” Igor Rakowski-Kłos: [Lidia Ciołkosz] w II RP była przeciwko pełzającemu autorytaryzmowi sanacji. Na emigracji nieprzejednanie krytykowała ustrój Polski Ludowej i wspierała opozycję w kraju. W III RP nie podzielała opinii, że trzeba zacisnąć zęby, a wolny rynek z czasem zaradzi wszystkim bolączkom.”


Źródło
Opublikowano: 2020-06-09 18:57:11

Przed 125 laty, w dniach 17-23 listopada 1892 r., na zjeździe założycielskim na

Przed 125 laty, w dniach 17-23 listopada 1892 r., na zjeździe założycielskim na paryskim przedmieściu Montrouge, powstała postępowa i niepodległościowa formacja, która miała przez kolejne dekady wpływać na nasz kraj – Polska Partia Socjalistyczna.

Jej członkowie i członkinie byli zdeterminowani i zdeterminowane walczyć o Polskę sprawiedliwą społecznie, wolną od wyzysku i przyjazną dla swych obywatelek i obywateli, niezależnie od ich narodowości i religii. Organizowali i organizowały robotników i robotnice do walki o ich prawa. Bojowcy partii stawiali opór carskiej opresji, a takie nazwiska jak Stefan Okrzeja, Henryk Baron czy Józef Mirecki dziś upamiętnione są na murach Cytadeli Warszawskiej. Przywódcy PPS i jej siostrzanej partii, galicyjskiej PPSD, Ignacy Daszyński i Józef Piłsudski, budowali zręby ruchu niepodległościowego, z którego wyłonił się czyn legionowy.

Wraz z innymi stronnictwami postępowymi PPS tworzyła pierwsze rządy niepodległej Polski, Daszyńskiego i Moraczewskiego, które wprowadziły 8-godzinny dzień pracy, prawo do strajku, prawa wyborcze kobiet, ubezpieczenia chorobowe i na trwale zapewniły Polsce ustrój republikański. Członkowie i członkinie PPS walczyli i walczyły w kolejnych powstaniach śląskich, organizowali i organizowały opór przeciw bolszewickiej nawale, a w czasach pokoju prowadzili i prowadziły mozolną pracę w ruchach spółdzielczych i związkach zawodowych.

Po 1926 r. PPS stał się jedną z głównych sił demokratycznej opozycji przeciwko sanacyjnemu autorytaryzmowi. We wrześniu 1939 r. partia zorganizowała Robotniczą Brygadę Obrony Warszawy, biorąc czynny udział w bohaterskiej obronie stolicy przed hitlerowskim najeźdźcą. W kraju i poza nim PPS angażował się w walkę z okupantem, aktywnie uczestnicząc w budowie Państwa Podziemnego. Kazimierz Pużak został przewodniczącym podziemnej Rady Jedności Narodowej, a Tomasz Arciszewski – premierem rządu na uchodźstwie. Członkinie PPSu, Irena Sendlerowa, Wanda Krahelska i Natalia Zarembina, pomagały ludności żydowskiej i dokumentowały zbrodnie hitlerowskich Niemiec.

Po wojnie PPS zaangażował się w odbudowę kraju, ale komunistyczne władze poddały przedstawicieli i przedstawicielki tej partii prześladowaniom. PPS wcielono siłą do PZPR, a aparat bezpieczeństwa aresztował jej czołowych przedstawicieli, doprowadzając do śmierci niektórych z nich. Inni i inne wybrali i wybrały emigrację. Partia przetrwała na Zachodzie z Zygmuntem Zarembą oraz Lidią i Adamem Ciołkoszami na czele. Jednak jej dawni działacze i działaczki w kraju nie zaprzestali i nie zaprzestały walki o wolną i sprawiedliwą Polskę, angażując się w powstanie KOR-u i „Solidarności”. 15 listopada 1987 roku doszło do odtworzenia krajowej PPS, a w 1990 do połączenia struktur krajowych i zagranicznych.

Zapraszamy wszystkich, którym bliska jest jej spuścizna pracy i walki o Polskę wolną, sprawiedliwą społecznie i równą dla wszystkich jej mieszkańców i mieszkanek, do wspólnego świętowania rocznicy powstania Polskiej Partii Socjalistycznej na placu Grzybowskim w niedzielę 19 listopada, w godzinach 14:00-15:30.

Wydarzenie: https://www.facebook.com/events/1931491213839274/

Obraz może zawierać: co najmniej jedna osoba i tekst

Źródło
Opublikowano: 2017-11-17 10:55:32