28 czerwca 1956 roku o godzinie 6.30 zakładowe syreny dały znak do rozpoczęcia protestu – pierwszego protestu w PRL o znaczeniu ogólnopolskim. Robotnicy opuścili stanowiska pracy i w zwartym pochodzie ruszyli pod siedziby Miejskiej Rady Narodowej i Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Do protestujących przyłączali się pracownicy innych zakładów. Domagali się poprawy warunków pracy. Protestowali z powodu nędzy, biedy i przemęczenia.
Przyszliśmy uczcić pamięć tych, którzy 60 lat temu walczyli. Dla mnie, najlepszym sposobem na to, aby tę walkę upamiętnić jest solidarne stawanie po stronie tych pracowników, którzy dzisiaj protestować i domagać się przywrócenia godności ich pracy nie mogą, a także wspierać związki zawodowe. Pracownicy i pracownice gastronomii, pracownicy i pracownice kolei, sprzątaczki, sprzątacze, sprzedawcy i sprzedawczynie, pracownicy i pracownice ochrony, pielęgniarki i pielęgniarze, nauczycielki i nauczyciele, urzędnicy i urzędniczki – wszyscy potrzebujemy solidarności, bo tylko walcząc razem możemy przywrócić pracy godność.
