Archiwum miesiąca:październik 2019

Mam gorzką satysfakcję. Od 6 lat informuję opinię publiczną, że korupcja w Warszawie przybrała gigantyczne rozmiary. Gigantyczne pieniądze są ukryte w obrocie nieruchomościami. Władze stolicy stworzyły system, w którym branie łapówek jest bardzo opłacalne i dziecinnie proste.

Wczoraj Centralne Biuro Antykorupcyjne zatrzymało na gorącym uczynku burmistrza warszawskiej dzielnicy Włochy Artura W. Burmistrz przyjął 200 tysięcy złotych łapówki od dewelopera. Miała to być pierwsza transza pieniędzy za wydanie pozwolenia na budowę, a dokładnie za wydanie warunków zabudowy. O co chodzi? Większość Warszawy nie jest pokryta planami zagospodarowania przestrzennego. Jest to totalna patologia, której praprzyczyną jest ustawa Leszka Millera z 2003 roku. Wtedy rząd SLD-PSL de facto zlikwidował planowanie przestrzenne w Polsce. Unieważniono za jednym zamachem stare plany i wprowadzono protezę planów czyli warunki zabudowy. Są one wydawane w sposób absolutnie uznaniowy.

Często na pewno zastanawiacie się jak mogło powstać osiedle obok domków jednorodzinnych, jak wieżowce mogą sąsiadować ze starymi zabytkami. Właśnie dlatego, że przy wydawaniu pozwolenia na budowę urzędnicy nie muszą opierać się na planach i zasadach urbanistycznych, ale na swoich własnych uznaniowych decyzjach. Otwiera to pole do gigantycznej korupcji. Wyobrażacie sobie, że od urzędnika a właściwie lokalnego polityka zależy, czy możesz postawić 3 piętra albo 8? Różnica w zysku idzie często w dziesiątki milionów złotych, a mówimy o jednym zdaniu w arbitralnej decyzji. Najgorsze jest to, że tam gdzie uchwalane są plany zazwyczaj odbywa się to przy sprzeciwie lokalnej społeczności a z korzyścią dla deweloperów. Tak było w przypadku słynnego NyczTower, który ma powstać na gruzach przedwojennej parafii i XIX wiecznej drogi krzyżowej. Disiaj planowanie i rozwój polskich miast ma więcej wspólnego z piramidą finansową niż ze zrównoważonym procesem, z którego korzyści czerpią wszyscy uczestnicy gry o miasto. Platforma w Warszawie od lat blokuje uchwalanie planów miejscowych, głodząc Biuro Planowania, które się tym zajmuje, przedłużając procedury, nie publikując latami uwag do planów, etc. Połowa miasta powstaje na wuzetkach. Połowa miasta powstaje na potencjalnej gigantycznej korupcji.

Warszawa tonie w niej od lat. Burmistrz Włoch jeździł po mieście Maserati i nie wzbudziło to zgorszenia ani zaskoczenia jego partyjnych kolegów. I nawet dzisiejsi politycy Platformy Obywatelskiej nie bali się o tym kiedyś opowiadać publiczne. Tutaj mały fragment mojej książki z 2017 roku:

"Wiceburmistrz Bemowa chciał poinformować panią prezydent o nepotyzmie i korupcji panujących w zarządzie dzielnicy. Z jego informacji, potwierdzonych później przez wewnętrzną kontrolę i dziennikarzy, wynikało, że wiceprezydent Jarosław Dąbrowski zamienił dzielnicę w prywatny folwark. Wiceburmistrz tygodniami nie mógł się spotkać z Hanną Gronkiewicz-Waltz, żeby ją poinformować o nieprawidłowościach. W końcu użył fortelu. Udawał, że jest jednym ze studentów prawa, i poszedł na jej dyżur akademicki na Uniwersytecie Warszawskim. Opowiedział jej wówczas o sytuacji w dzielnicy. Zarzuty były poważne i udokumentowane. Wiceprezydent załatwił swojej kochance mieszkanie komunalne poza kolejką i zatrudnił ją na fikcyjnym etacie w urzędzie. Zastępca burmistrza opowiadał, jak lokalni działacze PO z Bemowa założyli prywatne przedszkole, z którym ratusz natychmiast podpisał korzystną umowę. Hanna Gronkiewicz-Waltz nie chciała słuchać o łamaniu prawa i wyrzuciła wiceburmistrza za drzwi. Dopiero wiele tygodni po publicznym ujawnieniu sprawy władze miasta zareagowały. Reakcją prominentów warszawskiej PO na doniesienia o korupcji było potępienie nie wiceprezydenta, ale wiceburmistrza, który aferę ujawnił. Wojciech Bartelski napisał wówczas na swoim profilu w mediach społecznościowych: „W tym stanie rzeczy stuprocentowo pewna przegrana w sądzie cywilnym sprawy o ochronę dóbr osobistych z Jarosławem Dąbrowskim oraz zakończenie kariery w sposób, który definitywnie i na zawsze wyklucza go z udziału w życiu publicznym, wydaje się błahostką. Pan B. tkwi w gównie po same uszy, a to tylko przerwa na papierosa i zaraz trzeba będzie kucnąć”.

W ratuszu panowała iście mafijna omerta – nieformalne zasady zabraniające członkom informowania o przestępstwach. Układ warszawski, istniejący od połowy lat 90., obejmował polityków, którzy niemal w większości znaleźli się później w PO. Bartelski – wówczas warszawski radny – wygłosił w 2006 r. wykład dla studentów, w którym nie miał wątpliwości co do tego, że warszawski samorząd jest do cna zdemoralizowany. „Żeby dojść na szczyt – że tak powiem – dużej partii, to trzeba przejść całe to wymiędlenie. Ten okropny system. No proszę państwa, to… mi się nie chce mówić, ale znam wszystkich ludzi, no przynajmniej w Warszawie, wszystkich ważnych ludzi w tym mieście, i tak, że to jest taki dramat, że to się w głowie nie mieści. Znaczy takie durnie są, to jest tak obrzydliwie przegniłe i wszyscy – PiS i Platforma – to wszystko jest, no, rzygać się chce. Moja wiedza jest dla mnie takim bagażem, kiedy widzę tych ludzi, jak ja wiem,
oni sobą reprezentują, co oni robią, to jest tak obrzydliwe wszystko. To trzeba rozgonić po prostu, spalić […]. Rządzi pani Kidawa, która była taką zaufaną pana Piskorskiego, […] te wszystkie znane postacie z układu warszawskiego. To był stuprocentowy układ to raz, a dwa – nawet przyznam się, że myślałem, żeby się zapisać do Platformy po tym, ale jak zobaczyłem, co się tam dzieje, to po prostu uciekłem i dziękuję Bogu, że się zreflektowałem. […] Kultura [warszawskiego ratusza] była taka, że 10 proc. czy się stoi, czy się leży…”.

Niedługo potem Wojciech Bartelski został burmistrzem Śródmieścia z rekomendacji i list Platformy Obywatelskiej."

Książka o aferze reprywatyzacyjnej i korupcji w stolicy tutaj: https://arbitror.pl/produkt/ukradzione-miasto/

Źródło
Opublikowano: 2019-10-30 10:05:16