Archiwum kategorii:Maja Staśko

Maja Staśko:

Przedwczoraj psycholożka z 25-letnim stażem zasugerowała mi w komentarzach, żebym poszła na terapię, bo sporo odreagowuję na zewnątrz. I że moje protesty to „wyszumienie się”, a ona mi „życzy” pokory i dojrzałości. Wszystko to pisała pod memem, który udostępniłam. Mem dotyczył obrony Polańskiego.

Więc uspokajam: chodzę na terapię! Mam nadzieję, że psycholożka odetchnęła z ulgą. Wreszcie może zająć się bezkarnością Polańskiego zamiast analizowaniem mojej kondycji emocjonalno-psychicznej na podstawie memów i protestów, a potem grożeniem mi pozwem.

I ja naprawdę rozumiem, że komuś może się nie podobać forma mojego sprzeciwu. Ale wtedy wystarczy napisać: „nie popieram tego, w jaki sposób walczysz”, a nie „proponuję, aby Pani pomyślała o indywidualnej osobistej psychoterapii. Sporo Pani odreagowuje na zewnątrz”. Terapia ma pomóc osobie, która w niej uczestniczy, a nie służyć komentującym (zwłaszcza terapeutce!) do oceniania i podbijania sobie poczucia wyższości i dojrzałości.

We wczesnym dzieciństwie, na podwórku i w szkole, gdy ktoś powiedział coś głupiego, krzyczeliśmy: „jesteś chory?!”. Błyskotliwy dzieciak mógł odpowiedzieć: „a tak, mam katar”, a inne dzieciaki wtedy bezwzględnie precyzowały: „na głowę”. I w śmiech. Albo „lecz się!”. Sugestia zaburzenia psychicznego była jedną z największych zniewag, jakie można sobie było wyobrazić. A polecenie terapii albo leczenia się było ostatecznym zdewaluowaniem osoby.

To samo słyszę na każdym marszu równości i proteście przeciwko przemocy. Ludzie wrzeszczą do nas: „lecz się!”. To nie są ludzie, którzy wyrażają troskę o stan naszego zdrowia. To ludzie, dla których homo-/bi-/transseksualność to choroba psychiczna. Dla których sprzeciw wobec przemocy to zaburzenie osobowości. Dla których każdy sprzeciw i protest to „odreagowywanie na zewnątrz swoich problemów”. Chcą nas tym upokorzyć, nie wesprzeć.

Od miesięcy wspieram kobiety, które doświadczyły przemocy. Niemal każda z nich po ujawnieniu sprawcy, słyszy: „ona jest chora, szalona, to wariatka, nie wierzcie jej”. Katarzyna, która zgłosiła gwałt i została skazana na więzienie, nigdy nie zdecydowała się skorzystać z pomocy profesjonalisty. Nawet gdy była na skraju – nie chce, by robiono z niej wariatkę na wsi i w sądzie.

Większość komunikatów dotyczących zdrowia psychicznego i emocjonalnego, z którymi się zderzam w przestrzeni publicznej, służy podważeniu słów osoby i upokorzeniu jej. Nie dzieje się tak z innymi problemami – nie mówi się „masz złamaną nogę”, gdy chce się kogoś zdeprecjonować, albo „chyba jesteś po operacji migdałków”. To byłoby absurdalne.

Dlaczego więc absurdalne nie jest używanie stanu emocjonalnego i psychicznego w formie obrazy? Bo to tabu.

Chodzę na terapię od połowy roku. W pewnym momencie, po kilku miesiącach codziennego wspierania kobiet i słuchania opowieści o gwałtach, przemocy domowej czy pobiciach, po prostu poczułam, że muszę. To spore obciążenie. Niedługo wcześniej dostałam zwrot podatku i chciałam go na to przeznaczyć. Wcześniej próbowałam na NFZ, ale tam okres oczekiwania w kolejce wynosił ponad rok albo terminy spotkań były co miesiąc.

O terapii wie mój tata. Mój tata pochodzi z biednej rodziny, całe życie pracował fizycznie, także dziś. Mamy bardzo dobry kontakt. Ale nigdy nie wypowiedział słowa „terapia”. Krąży wokół, szukając zamienników, albo po prostu nazywa to „tam”. Wiem, że robi to z miłości – nie chce, żebym czuła się niekomfortowo. Bo został tak wychowany, że terapia to coś, czego należy się wstydzić.

Ja też nie od razu mówiłam o terapii. Dopiero gdy zobaczyłam, jak otwarcie dzielą się tym moje koleżanki, najczęściej te z Warszawy i ze społecznych szkół, zaczęłam o tym mówić. Nie wstydzę się terapii. Wręcz przeciwnie – uwielbiam opowiadać, ile dzięki niej zrozumiałam. Jestem wdzięczna, że mogę w niej uczestniczyć, i poprawiać życie swoje oraz innych, którym pomagam.

Ale nie wszyscy mają takie szczęście. Kolejki na terapię na NFZ potrafią sięgać roku albo i więcej. Nie każdego stać na płatną terapię. I niestety, nie każda terapeutka jest wspierająca. Po tym, jak ujawniłam komentarz psycholożki, pisały do mnie kobiety po gwałcie, które słyszały od terapeutek typowe wiktymizujące brednie – że nie powinny iść na imprezę, zakładać spódniczki, pić alkoholu – z którego musiały się jeszcze dodatkowo leczyć.

Katarzyna usłyszała od terapeutki, że jest za ufna. Pamiętam to dobrze, bo terapię miała tuż przed tym, jak się widziałyśmy. Gdy zapytałam, czy mogę ją przytulić na przywitanie, odpowiedziała: „Chciałabym, ale nie wiem, czy mogę, bo terapeutka dzisiaj kazała mi nie być taką otwartą na ludzi”.

Niestety, przemoc może się pojawić także od osób, które powinny nam pomóc. I im więcej będziemy się tym dzielić i o tym pisać, tym łatwiej będzie nam z tym walczyć.

Nikt nie może Was zmusić do terapii ani nią upokorzyć. Nie musicie nikomu podawać powodu, dla którego chodzicie na terapię. To jest przestrzeń tylko dla Was. Mi ta przestrzeń pomaga – i się tego nie wstydzę. Niech się wstydzą ci, którzy próbują nas upokorzyć.

Źródło
Opublikowano: 2019-12-28 11:50:43