Archiwum kategorii:Podatki

Nikt w polityce światowej ostatnich miesięcy nie robi takiej kariery jak Alexandria Ocasio-Cortez, młoda amerykańska kongresmenka o lewicowych poglądach. Nie ma tygodnia, żeby jakiś filmik z nią w roli głównej nie bił rekordów popularności w mediach społecznościowych. To wywołuje ironiczne komentarze o modzie i bezkrytycznym zachwycie nad Ocasio-Cortez.

Oczywiście, to jest swego rodzaju moda, z pewnością zachwyty nad młodą kongresmenką nie zawsze wynikają z głębokiej refleksji politycznej. Ocasio-Cortez stała się po prostu symbolem nadziei na prawdziwą zmianę w kierunku progresywnej polityki. I zamiast prychać na tę modę, należy docenić z jak znaczącym postępem mamy tu do czynienia. Wystarczy wspomnieć, że ostatnio rolę takiego symbolu odgrywał Emmanuel Macron.

Tak, ten sam Macron, który kilka dni temu życzył walczącej o życie starszej kobiecie, aby zmądrzała. Kobieta ucierpiała w trakcie protestów społecznych po brutalnej interwencji policji. Ten sam Macron, który obiecywał odnowę polityczną, a po wygranych wyborach zrobił dokładnie to samo, co robili establishmentowi politycy przez ostanie 30 lat – obniżył podatki najbogatszym i zmniejszył prawa pracownicze. Ten sam Macron, któremu roi się, że jest nowym Napoleonem i który popisywał się przed Trumpem, jaką to piękną ma armię.

Jednym z naszych największych problemów jest to, że pod płaszczykiem zmiany dostajemy w kółko tę samą politykę. Po kryzysie finansowym z 2008 roku nawet najbardziej dogmatyczne media mówiły, że fundamentalizm rynkowy uległ wyczerpaniu – że pora skończyć z polityką zagłaskiwania elit finansowych i sprzyjania wielkim korporacjom. I co z tego, skoro te same media popierały potem ludzi, którzy zamierzali kontynuować starą politykę? Zachwyty nad Macronem sprzed kilku lat są tego doskonałym przykładem. Wystarczyło, że rzucił kilka ładnych słówek, jak „Europa”, „przyszłość”, „walka z populizmem”, i już został okrzyknięty symbolem postępu i nadzieją dla świata. A to że zaczął robić we Francji rzeczy, które kilkadziesiąt lat wcześniej z fatalnymi skutkami robili Reagan i Thatcher w USA oraz Wielkiej Brytanii? Kogo to obchodzi, prawda? Opakowanie było ładne, to się liczy.

Dlatego Ocasio-Cortez wygląda na tym tle tak dobrze. Nie rzuca jedynie ładnymi słówkami, nie próbuje za wszelką cenę ustawić się w centrum debaty politycznej, tylko konsekwentnie mówi swoje. System polityczny sprzyja najbogatszym – odpowiedzią powinny być wyższe podatki dla bogaczy i większa kontrola nad nimi. Nie ocalimy się przed katastrofą klimatyczną bez fundamentalnej zmiany podstaw naszej gospodarki. Prawo do elementarnej opieki zdrowotnej to absolutne minimum i obowiązkiem państwa jest zapewnienie tej opieki. Każdy zasługuje na dobrą edukację. Dosyć ustępowania skrajnej prawicy w kwestiach dotyczących praw człowieka.

Dlatego mnie moda na Ocasio-Cortez cieszy. Bo ta moda jest odzwierciedleniem szerszego pragnienia zmiany i odzyskania demokratycznej polityki, którą zawłaszczyły elity i korporacje. W dziedzinie symboli politycznych nie mogło nam się przytrafić nic lepszego niż zamiana napuszonego klauna Macrona, który najlepiej czuje się w otoczeniu bogactwa i ludzi władzy, na polityczkę, która z dumą mówi, że pracowała jako kelnerka i konsekwentnie staje po stronie słabszych.

Źródło
Opublikowano: 2019-03-27 16:28:56

Na tablicy Jacka Rakowieckiego toczy się ciekawa dyskusja z kilkoma panami, którzy uważają, że rozdawnictwo i socjalizm nas zniszczą, chyba że raz jeszcze udamy się pod opiekę wolnego rynku. Widziałem już dziesiątki takich dyskusji, więc mogę wam powiedzieć, jak wygląda ich schemat.

Runda 1. Ktoś podważa dogmaty fundamentalistów rynkowych, np. cytując uznanych ekonomistów. Na to przychodzi pewien pan – zazwyczaj są to panowie – który poczuł, że musi stanąć w obronie zdrowego rozsądku, i powiada: rozdawnictwo, karanie podatkami najbardziej zaradnych ludzi, krępowanie wolnego rynku to socjalizm, a socjalizm to zniszczenie, dlaczego ludzie chcą zniszczyć Polskę? Wtedy ktoś mu podaje przykłady państw, w których rozbudowana polityka socjalna i wyższe podatki są normą, np. Szwecja czy Finlandia. Wszystkie te państwa mają się dobrze, a nawet przewodzą w różnych rankingach demokracji i dobrobytu społecznego.

Runda 2. Pan Rozsądny stwierdza, że to wszystko kłamstwo i sofistyka. Przecież Szwecja i Finlandia to kraje wolnorynkowe i liberalne, a nie socjalistyczne! Jest tam przedsiębiorczość i wolność konsumencka, innowacje i wzrost gospodarczy. Na co próbujemy mu cierpliwie wyjaśnić, że to przecież on uznał, ze wyższe podatki i polityka społeczna oznaczają czysty socjalizm, a teraz twierdzi, że jednak wcale nie i że nie wolno nazywać socjalistycznym kraju z wysokimi podatkami, silnymi związkami zawodowymi oraz rozbudowanymi zabezpieczeniami socjalnymi. To jak to w końcu jest? W Polsce wysokie podatki to socjalizm, w Szwecji zaś liberalizm?

Runda 3. Pan Rozsądny po namyśle stwierdza, że w ogóle nie wolno porównywać Polski do krajów skandynawskich (ani – na dobrą sprawę – do Niemiec, Francji, Hiszpanii czy Holandii). Polskę można porównywać tylko do Grecji i do Wenezueli. Najlepiej do tej drugiej – bo kraj Ameryki Południowej, którego gospodarka jest całkowicie uzależniona od eksport jednego surowca, jest doskonałym odpowiednikiem Polski. A Szwecja czy Finlandia? Ludzie, gdzie nam do ich bogactwa? Oni to sobie mogą pozwolić na rozdawanie, ale gdzie my? Na co zwracamy panu Rozsądnemu uwagę na to, że takie kraje jak Szwecja czy Finlandia politykę socjalną prowadzą nie od przedwczoraj, ale od dziesiątek lat i gdy zaczynały ją wprowadzać, nie były wcale specjalnie bogate, tak samo zresztą jak współczesna Polska nie jest znowu taka biedna.

Runda 4. To jest ten moment, w którym dyskusja utyka. Bo pan Rozsądny zaczyna nerwowo wklejać linki do każdego znanego mu neoliberalnego autora i powtarzać w kółko te same argumenty. Szwecja bogata, Polska biedna. Szwecja + wysokie podatki = liberalizm, Polska + wysokie podatki = socjalizm. Polska to Wenezuela, Wenezuela to Polska, kapitalizm to dobrobyt, socjalizm to Stalin, oni mogą, my nie możemy, ich liberalizm to nasz socjalizm, nasz socjalizm to Wenezuela, Szwecja może, ale zaraz upadnie, a jak nie upadnie, to dlatego, że jest wzorem liberalizmu, ale Polska upada na pewno, długi, długi, długi zaleją naszych potomków, weźcie kredyty i nie róbcie długów.

To wszystko jest ciekawe, bo pokazuje, jak silne są mechanizmy obronne, których używamy, aby nie pożegnać się z naszym wewnętrznym Balcerowiczem. A pożegnanie musi nastąpić, jeśli nie chcemy utknąć w miejscu. Pod względem gospodarczym polski liberalizm (czyli tak naprawdę fundamentalizm rynkowy) stał się największym hamulcem naszego rozwoju.

Źródło
Opublikowano: 2019-03-12 12:12:53