Archiwum kategorii:Razem Warszawa

Razem Warszawa:

[ad_1]

Dzisiaj czas na pierwszego premiera II RP. Pod pomnikiem Ignacego Daszyńskiego byliśmy 2 listopada. Dzisiaj odwiedziliśmy go jeszcze raz, aby uczcić rocznicę powstania rządu niepodległej Polski, na czele którego stanął właśnie Daszyński.

Ignacy Daszyński — ur. w Zbarażu w Galicji Wschodniej (obecnie Ukraina) w 1866 r. w rodzinie urzędniczej, wieloletni poseł do austriackiej Rady Państwowej i na Sejm, nazywany wodzem polskiego proletariatu i ojcem niepodległej Polski. Wydalony ze studiów filozoficznych w Krakowie ze względów politycznych w 1890 r. opuścił kraj i wyruszył do Paryża i Zurychu, gdzie obracał się w środowisku emigracyjnym polskich socjalistów. W latach 90-tych kursował między zagranicą i krajem. Współorganizował wówczas polsko-ukraińską Galicyjską Partię Socjalno-Demokratyczną (po rozłamie z ukraińskimi socjalistami w 1899 r. przekształconą w Polską Partię Socjalno-Demokratyczną) oraz jako przedstawiciel polskich socjalistów uczestniczył w kongresach II Międzynarodówki, gdzie ostro stawiał sprawę niepodległości Polski. W 1897 został wybrany do Rady Państwowej, w której zasiadał do jej rozwiązania. Dał się wówczas poznać jako wybitny mówca. W trakcie I Wojny Światowej wspiera organizację Legionów Polskich, był członkiem polskiej reprezentacji narodowej (Naczelnego Komitetu Narodowego). 7 listopada 1918 w Lublinie wraz z innymi polskimi działaczami politycznymi ogłosił powstanie niepodległego państwa polskiego i sam stanął na czele Rządu Ludowego Republiki Polskiej, który cztery dni później ostatecznie podporządkował się kierownictwu Józefa Piłsudskiego. Był wicepremierem w Rządzie Obrony Narodowej z ramienia PPS, której to partii stał się niekwestionowanym przywódcą. Nieprzerwanie zasiadał w Sejmie i w 1928 r. został jego marszałkiem. Sprawując tę funkcję nieugięcie bronił niezależności izby poselskiej przed dyktatorskimi zapędami piłsudczyków. Umarł w 1936 r.

[ad_2]

Źródło
Opublikowano: 2020-11-07 17:28:23

Razem Warszawa:

[ad_1]

Pamiętamy nie tylko o ważnych politykach, ale również o zwykłych cywilach. 2 listopada uczciliśmy pamięć ofiar Rzezi Woli. Masakra, której apogeum przypadło na okres od 5 do 7 sierpnia 1944 r., była największą jednostkową zbrodnią na narodzie polskim i jedną z największych zbrodni na ludności cywilnej w trakcie II wojny światowej. Ocenia się, że działania żołnierzy niemieckich kosztowały życie od 30 do 65 tysięcy osób, w większości nieuzbrojonych cywilów, w tym kobiet i dzieci.

Wola miała strategiczne znaczenie dla wojsk niemieckich. To tędy przebiegała trasa z zachodu, na Most Kierbedzia i dalej, na tyły wojsk walczących na wschód od stolicy. Spowodowało to, że utrzymanie Woli było jednym z priorytetów dla Niemców.

Już w pierwszych dniach powstania dochodziło do zbrodni wojennych. Żołnierze Dywizji “Herman Goering” zabili 400 powstańców wziętych do niewoli. Zdobywaniu kolejnych ulic i domów towarzyszyły egzekucje mieszkańców, gwałty i grabieże. 2 sierpnia, po raz pierwszy użyto cywilów w charakterze żywej tarczy w trakcie natarcia czołgów na barykadę przy ul. Okopowej.

4 sierpnia na przedmieścia Warszawy przybyły z Poznania wzmocnienia, dowodzone przez Heinza Reinefartha. W ich skład wchodziły m.in. Pułk Specjalny SS “Dirlewanger”, złożony głównie z kryminalistów oraz kolaboracyjna Brygada SS RONA.

Następnego dnia rozpoczął się szturm na Wolę, któremu towarzyszyły zbrodnie na ludności cywilnej. W rejonie ulic Górczewskiej i Moczydło, zamordowano od 4 do 10 tys. cywilów, w fabryce “Ursus” na Wolskiej — od 6 do 7,5 tys, w fabryce Franaszka na Wolskiej — od 4 do 6 tysięcy. Wymordowano również personel i pacjentów Szpitala Wolskiego i Szpitala Św. Łazarza.

Dochodziło również do setek mniejszych egzekucji. Wrzucano granaty do piwnic, w których ukrywali się cywile. Wyprowadzanych na ulicę kłuto bagnetami. Na Wolskiej 149 zabito wszystkie dzieci z Sierocińca Prawosławnego. Jak stwierdził prof. Hans Thieme, wówczas żołnierz Wermachtu: “na osobisty rozkaz Hitlera, zabijano wszystkich Polaków. Bez względu na wiek czy płeć”.

Rzeź trwała do 12 sierpnia, kiedy dowódca sił niemieckich, Erich von dem Bach-Zelewski, wydał rozkaz zakazujący mordowania polskich mężczyzn-cywilów. Nie było to jednak podyktowane litością, tylko chęcią zachowania sił roboczych potrzebnych upadającej Rzeszy.

Trudno jest określić dokładne rozmiary tragedii. Z wielu miejsc egzekucji nikt nie ocalał a wszelkie ślady pogrzebano pod ruinami spalonej stolicy. Wielu ocalałych zginęło w dalszych walkach, m.in. na Starym Mieście. W listopadzie 1945 r., na terenie przyległym do Cmentarza Wolskiego, utworzono Cmentarz Powstańców Warszawy. 6 sierpnia 1946 r. złożono na nim wszystkie odnalezione prochy ofiar Rzezi Woli.

[ad_2]

Źródło
Opublikowano: 2020-11-06 17:49:23

Razem Warszawa:

[ad_1]

Przy al. 3 Maja jest jeszcze jedna ważna tablica. 2 listopada zapłonął tam alizarynowy znicz.

Stanisław Dubois – urodził się 9 stycznia 1901 r. w Warszawie. Członkiem PPS został jeszcze jako nastolatek i w listopadzie 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu niemieckich żołnierzy w Warszawie. Jako ochotnik walczył w powstaniach śląskich i w wojnie polsko-bolszewickiej. Angażował się w tworzenie Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych i założył socjalistyczne czerwone harcerstwo. TUR był najważniejszą organizacją samokształceniową. Dzięki jego kursom i zajęciom robotnicy i robotnice, którzy musieli wcześnie przerwać naukę i rozpocząć pracę, mieli możliwość dokształcania się i zdobywania nowych kwalifikacji.

W 1928 r. Dubois został wybrany do Sejmu II kadencji w wieku zaledwie 27 lat. Był jednym z inicjatorów powstania Centrolewu – porozumienia partii centrowych i lewicowych przeciwnych autorytarnym rządom Piłsudskiego i sanacji. Za tę działalność został aresztowany i wraz z innymi politykami ludowymi i lewicowymi zamknięty w twierdzy brzeskiej. Mimo przebywania w więzieniu, które uniemożliwiało prowadzenie kampanii wyborczej, w 1930 r. ponownie zdobył mandat poselski. Po wyjściu z więzienia znalazł się na lewym skrzydle PPS. Założył paramilitarną, antyfaszystowską organizację Czerwona Strzała. Kilka miesięcy przed wybuchem wojny został radnym Warszawy.

Podczas okupacji działał w konspiracyjnych organizacjach lewicowych. W sierpniu 1940 r. został zadenuncjowany przez narodowca Antoniego Opęchowskiego i aresztowany przez Gestapo. Został osadzony na Pawiaku, a następnie wywieziony do KL Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 3904. Początkowo wspólnie z Norbertem Barlickim, a po jego śmierci już samodzielnie, kierował w Auschwitz około stuosobową socjalistyczną organizacją konspiracyjną w obozie. Został rozstrzelany 21 sierpnia 1942 pod Ścianą Śmierci przy Bloku 11.

[ad_2]

Źródło
Opublikowano: 2020-11-05 13:11:41

Razem Warszawa:

[ad_1]

Dzisiaj przedstawimy sylwetki postaci, których nazwiska można znaleźć na tablicy przy ulicy 3 Maja.

Jan Kwapiński (wł. Piotr Edmund Chałupka) — ur. w 1885 r. w Warszawie. Pracował jako preser w walcowni blachy. Już jako szesnastolatek nawiązał pierwszy kontakt z PPS. Za swoją działalność był więziony m.in. w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Jako więzień zaczął używać imienia i nazwiska Jan Kwapiński. Został dwukrotnie wybrany z listy PPS na posła do Sejmu. W czasie II wojny światowej był ministrem Rządzie RP na uchodźstwie oraz wicepremierem w rządzie Mikołajczyka. Dziś obchodzimy rocznicę jego śmierci — zmarł 4 listopada 1964 r. w Penley w Walii.

Tomasz Arciszewski — ur. 4 listopada 1877 r. pod Łodzią (dziś wypada rocznica jego urodzin). Jako nastolatek zaczął pracę w łódzkich fabrykach. W roku 1904 r., wstąpił do Organizacji Bojowej PPS. Gdy wybuchły walki podczas rewolucji w 1905 r., zaczął organizować napady mające na celu pozyskanie środków na dalszą walkę (tzw. ekspropriacje). Był ministrem w rządach Daszyńskiego i Moraczewskiego, a od 1919 r. posłem. W czasie niemieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 r. współorganizował Robotnicze Bataliony Obrony Warszawy. Po wojnie zajmował stanowiska w Rządzie Polskim na uchodźstwie. 20 listopada 1955 r. zmarł w Londynie i został pochowany na cmentarzu Brompton.

Kazimierz Pużak — ur. 26 sierpnia 1886 r. w Tarnopolu. Już w gimnazjum założył tajną organizację patriotyczną. Podczas wojny polsko-bolszewickiej angażował się w akcje werbunkowe wśród robotników i został członkiem Robotniczego Komitetu Obrony Warszawy. W latach 1919–1935 był też posłem na Sejm. Przez lata okupacji Pużak był w kraju faktycznym przywódcą działającej w konspiracji PPS WRN. Pużak walczył też w powstaniu warszawskim. W 1945 r. został aresztowany przez NKWD i skazany w pokazowym „procesie szesnastu”. Po 1,5 roku w więzieniu odmówił emigracji z Polski. Został ponownie aresztowany i skazany w procesie przywódców PPS-WRN na dziesięć lat pozbawienia wolności. Zmarł w więzieniu w wyniku obrażeń odniesionych po zepchnięciu go ze schodów.

[ad_2]

Źródło
Opublikowano: 2020-11-04 19:10:18