Archiwum miesiąca:maj 2016

Maja Staśko:

Ja mam taką historię, co podsumowuje ostatnie wydarzenia w polu poezji. No to ją opowiem.

Kapituła Poznańskiej Nagrody Literackiej składa się z czterech panów (Piotr Śliwiński, Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Szymon Wróbel, Jarosław Mikołajewski) i z trzech pań (Inga Iwasiów, Bogumiła Kaniewska, Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz). W 2017 roku, pod wpływem środowiskowych nacisków młodej zaangażowanej krytyki, jury zostało zniwelowane do trzech pań: Joanny Bednarek, Marty Koronkiewicz i mnie. Musiałyśmy wybrać laureata Nagrody Mickiewicza, czyli zasłużonego autora po 35. roku życia. W pierwszej edycji był nim Zbigniew Kruszyński, w poprzednim roku Erwin Kruk: panowie, jak wiadomo, wybitni. Nie myślałyśmy za długo, wszystkie wyznajemy podobne wartości, więc bez wahania zdecydowałyśmy, że w tym roku nagrodę dostanie mój pies, Ezop. Napisałyśmy werdykt na jakiejś oficjalnej karteczce z logiem Poznania i wysłałyśmy do odpowiednich władz. Byłyśmy, przyznam, dość zadowolone z wykonanej roboty.
– Ile wynosi nagroda? – zapytałam.
– Milion złotych – odpowiedziała Asia.
– Milion złotych po tym, jak ostatnio wygrał Erwin Kruk, to się spodobało władzom i podniosły wartość nagrody – wytłumaczyła Marta.
– Milion złotych dla Ezopka, ładnie – stwierdziłam i nagle strzeliło mnie, że, kurde, Ezop to mój pies: nepotyzm jak się patrzy. Co więcej, Ezop to mój pies, czyli nie mąż, ojciec lub wujek, więc i nie człowiek: Ezop nie może dostać miliona złotych, jak Ramona Sipowicz dostała swoją porcję zioła. Cała kasa pójdzie do mnie – wręczyłam sobie samej okrągły milion. Nieważne, że naprawdę wierzyłam, że ta nagroda należy się Ezopowi, podobnie moje koleżanki krytyczki, byłyśmy nawet w stanie za niego walczyć; totalnie nieważne, bo cała kasa pójdzie do mnie. Nawet jeśli kupiłabym za nią wegetariańską karmę dla wszystkich polskojęzycznych psów, to totalnie nieważne. Cała kasa pójdzie do mnie.
Musiałyśmy w te pędy zmienić laureata. Od razu przyszła mi do głowy Justyna Bargielska, znakomita z kilku powodów: przede wszystkim dlatego, że kobieta – to się w tym polu ceni, mało ich, a feministki krzyczą jak pojebane. Wielkiej dyskusji nie było, wszystkie bardzo sobie cenimy twórczość Bargielskiej, więc szybko napisałyśmy werdykt na jakiejś oficjalnej karteczce z logiem Poznania i wysłałyśmy do odpowiednich władz. Było trochę po czasie, mogłyśmy nie zdążyć, wszystko miało się okazać za kilka godzin, podczas wręczania nagrody.
– Możliwe, że uratowałyśmy nagrodę na kilka kolejnych lat. Może za rok to będą 2 miliony, kto wie – stwierdziła Marta.
– Dlaczego? – zapytała Asia.
– No przecież tekst Bargielskiej o Chazanie jest panującej władzy bardzo na rękę – odpowiedziałam.
I wtedy rozpętało się piekło. Okazało się, że Asia nie znała tekstu Bargielskiej o Chazanie, a to zmieniało absolutnie wszystko. Asia kategorycznie odmówiła podpisania się pod werdyktem i oskarżyła nas o manipulację przez nieujawnienie jej wszystkich koniecznych informacji. Tłumaczyłyśmy, jakie polityczne konsekwencje może mieć ta decyzja, ilu ważnych i wartych nagrodzenia autorów będzie mogło przeżyć dzięki utrzymaniu w mocy tej nagrody, wreszcie z zapałem polonistek przekonywałyśmy o literackich walorach tekstu o Chazanie, niezależnie od jego wydźwięku i politycznego znaczenia, ale Asia była nieugięta – nie będzie podporządkowywała estetycznych wyborów politycznej koniunkturze. My na to, że to nie taki zły estetyczny wybór, a może zbudować ścieżkę do znacznie mniej mile widzianych poetyk. No i że kobieta. Nic z tego, nic jej nie przekonało, szłyśmy na ogłoszenie wyników potężnie pokłócone i nie wiedziałyśmy nawet, kto wygra, bo może karteczka z Bargielską w ogóle nie dotarła do organizatorów. To właściwie i tak nie miało znaczenia, i Ezopek, i Bargielska, i zrezygnowanie z laureata, i wybranie jeszcze innego, a nawet innej, wszystko to było złe i szkodliwe.
Mogłyśmy podłożyć bombę i to wszystko rozpierdolić, i zacząć od nowa, bez festiwali i bez nagród, z systematycznym finansowaniem pracy poetów, najchętniej w ogóle z bezwarunkowym dochodem podstawowym, ale nie miałyśmy bomby, więc nie rozpierdoliłyśmy i nie zaczęłyśmy. W kolejnej edycji w kapitule Poznańskiej Nagrody Literackiej było czterech panów (Piotr Śliwiński, Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Szymon Wróbel, Jarosław Mikołajewski) i trzy panie (Inga Iwasiów, Bogumiła Kaniewska, Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz).

Źródło
Opublikowano: 2016-05-04 20:26:34