Łukasz Najder:
nadchodzą wielkie sportowe emocje; przypominam
(2016)
Albo kiedy w markecie stoję w długiej kolejce do kasy, ścisk, gorąc, Polska centralna, a za mną stoi chłopczyk, któremu ojciec właśnie sprezentował wuwuzelę, i on na tej wuwuzeli gra i gra – buuuuuuu!, buuuuuuu!, buuuuuuu!, buuuuuuu! – i gdy decyduję się w końcu na dyplomatyczne zerknięcie na siebie i łagodną przyganę w spojrzeniu, bo ścisk, gorąc, Polska centralna i łeb mi już formalnie pęka, to ojciec chłopczyka trwa niewzruszenie ze swoją kamienną twarzą osoby zamożnej i niewyszukanej wewnętrznie – moje spojrzenie odbija się od niego, od nich, niczym piłka z gutaperki o żelbet – i dopiero po chwili odpowiada mi z profesjonalnym spokojem rzeczoznawcy lub nawet onkologa:
– Sprawdza czy działa.
W sumie logiczne.