Remigiusz Okraska:
Prawie dwie dekady temu zaczynaliśmy wydawać nasze pisemko. Było to tuż po narodzinach ruchu antyglobalistycznego. W jego ramach sensowni ludzie i ruchy z całego świata – indyjscy chłopi, robotnicy rolni z Latynoameryki, francuscy rolnicy itd. – zwracali uwagę na nonsens globalizacji produkcji i transportu żywności, co prowadziło np. do sytuacji, że jeden rolniczy region produkował na "światowy rynek" jeden produkt, który to produkt przejeżdżał tysiące kilometrów, a lokalnie poza nim produkowano coraz mniej innej żywności.
Mówili o suwerenności żywnościowej, bezpieczeństwie żywnościowym, społecznej kontroli nad możliwością wyżywienia wspólnot lokalnych i regionalnych, o bezsensie ekologicznym transportowania prostych płodów rolnych przez pół świata itd. O tym, że drobni rolnicy na całym świecie są rugowani przez wielki drapieżny agrobiznes, którego nie obchodzi to, czy ludzie w okolicy lub województwie mają co jeść, albo czy kraj ma zapasy na wypadek problemu, lecz tylko to, jak wielki zysk uda się wycisnąć na światowym rynku, np. sprzedając produkty ubogich krajów bogatym społeczeństwom. My też o tym pisaliśmy wtedy, a rodzima prawdziwa lewica, szybko przekształcona z antyglobalistów w alterglobalistów (czyli chcemy zjeść ciastko i mieć ciastko) pisała wtedy na nas donosy, że domagamy się "faszystowskiej autarkii".
Chciałbym zobaczyć ich głupie gęby teraz, gdyby tak pandemia potrwała z rok, a globalne łańcuchy dostaw uległy zerwaniu. Choć oczywiście oni osobiście poradziliby sobie i spadli na cztery łapy, bo to była lewica w stylu synek profesora nie pracujący nigdzie poważnie przez całe życie, socjalista na posadce w liberalno-balcerowiczowskiej gadzinówce, trockista właściciel kilku knajp (w których, jak głosiły środowiskowe opowieści, stawki i zasady zatrudniania były wyzyskowe) i temu podobne byle jakie towarzycho. Za głupie idee głupich ludzi płacą zawsze najsłabsi.
Źródło
Opublikowano: 2020-03-20 14:44:25