Mój rok 2018 <tu w tle konfetti strzela, a także szampan, i rozsupłują się serpentyny>
Styczeń oraz luty. Rząd kolanem dopycha umowę o pomoc – nowy typ umowy cywilnoprawnej wyjęty spod minimalnej stawki za godzinę pracy.
Marzec. Rząd przyznaje, że z tą komisją, co to napisała nowy kodeks pracy, to było tylko takie theatrum, żeby się nam wydawało, że coś się dzieje, po czym radośnie oraz bez czytania wyrzuca projekt ów do kubła.
Kwiecień. Rozpoczynają się popisy prezesa Milczarskiego w narodowej chlubie PLL LOT.
Czerwiec, lipiec oraz sierpień. Nie, choć zbliża się trzyletnica rządów tego rządu, o śmieciówkach głucho.
Wrzesień. Na Ujazdowskich 20 tys. pracowników i pracownic budżetówki walczy o podwyższenie ich płac minimalnych. Premier wyjeżdża na kongres PiS do Olsztyna, odpowiedź na postulaty OPZZ nigdy nie nadchodzi.
Październik. O, protestują też pracownicy socjalni, mundurówka…
Listopad. Popisy prezesa Milczarskiego sięgają apogeum, ale po piętach depcze mu już prezes Szpikowski (PPL), który szantażuje związki: jeśli nie zgodzą się na zwolnienia, nie wypłaci nagród. A tu was mam, ha!
Grudzień. Niemcy otwierają się na Ukraińców, Polska wciąż nie posiada ani strzępka polityki migracyjnej i udaje, że cudzoziemców w Polsce nie ma.
Aaaa rok kończymy tradycyjną już poprawką do ustawy budżetowej autorstwa pana Łukasza Schreibera, który wkrótce został za nią nagrodzony stanowiskiem sekretarza stanu w KPRM: zabrać 20 mln Państwowej Inspekcji Pracy, żeby dać IPN-owi 150 mln.
O opozycji nie wspominam, bo nie ma o czym.
Puentując <tu już wystrzały fajerwerków>, rynek pracy A.D. 2018 ma się nieźle, bo jest koniunktura. Ale jak koniunktura chlaśnie, a chlaśnie kiedyś, bo nic nie trwa wiecznie, to pracownicy i pracownice zlądują zrazu w jakimś takim głębokim 2010 roku około.
Wszystkiego dobrego i dosich śmieciówek!
Źródło
Opublikowano: 2018-12-20 19:47:31